Szkoła Podstawowa nr 3 im. Bohaterów Monte Cassino w Zabrzu

Dnia 2 października 2018 odbyło się w naszej szkole spotkanie autorskie z p. Dariuszem Walerjańskim, znanym historykiem, regionalista i autorem książek o Zabrzu. Pan W. Przedstawił uczniom swoją twórczość, opowiadał o tym jak powstały jego książki oraz zachęcał do czytania i pisania swoich opowieści. Odpowiedział również na liczne pytania skierowane do niego przez dzieci. Zostawił także dedykacje w swojej publikacji Zabrze krok po kroku dla szkolnej biblioteki. Spotkanie odbyło się w ramach realizacji Narodowego Programu Rozwoju Czytelnictwa

Obecnie opiekę nad biblioteką sprawuje

mgr Teresa Kasza i mgr Aneta Kujawska

Konkursy:

1.  Czar wakacji,
2.  Miedzyszkolny Konkurs Artystycznego Czytania "Książka to dopiero początek"
3.  Konkurs Fotograficzny "W Zabrzu dobrze mi się czyta"
4.  Konkurs czytelniczy dla wszystkich klas Gimnazjum

Ekslibris (ex libris) – co to jest?

Ekslibris – (z języka łac. ex libris = z książek, z księgozbioru), znak własnościowy, najczęściej graficznie skomponowana kartka z napisem (imię, nazwisko, nazwa instytucji) lub symbolem (np. herb lub inny znak graficzny), wskazującym właściciela książki, naklejana zwykle na odwrocie jej górnej okładki.
Ekslibris artystycznie wykonany w szlachetnej technice graficznej (drzeworyt, miedzioryt, staloryt, akwaforta, akwatinta, litografia, cynkografia) podnosi walory estetyczne książki. Genezę ekslibrisu wywodzi się od herbu malowanego na kartach ksiąg rękopiśmiennych w charakterze znaku własnościowego od połowy XVI w.
Ekslibris w postaci naklejanej kartki pojawił się w zachodniej Europie pod koniec XV w. Właścicielami najstarszych ekslibrisów byli m.in.: ok. 1470 r. – duchowny bawarski Hans Igler, w 1498 – biskup bazylejski Telamonius Limberger. W XVI w. grafika ekslibrisowa osiągnęła bardzo wysoki poziom artystyczny. Tworzeniem znaków książkowych zajmowali się wielcy artyści. Początkowo wykonywane były w technice drzeworytu, a później miedziorytu. W ornamentyce ekslibrisu oprócz motywów herbowych często pojawiały się także elementy architektoniczne, widoki wnętrz bibliotecznych, portrety, sceny religijne, motywy symboliczne itp. ,a następnie motywy roślinne, pejzaże, sceny rodzajowe.
W XIX w. zwiększyła się ich ilość. Zainteresowanie dla ekslibrisu artystycznie wartościowego zaczęło odradzać się pod wpływem rozwijającego się zbieractwa znaków książkowych. Powstawały stowarzyszenia kolekcjonerów
i miłośników ekslibrisów.
Gromadzeniem exlibrisów dla celów dokumentacyjnych i naukowych zajmuje się wiele bibliotek publicznych.
Do najbogatszych w świecie należą obecnie kolekcje: British Museum (100 000 znaków), Austriacka Biblioteka Narodowa w Wiedniu (35 000 znaków) oraz Biblioteka Narodowa w Paryżu (30 000 znaków).
Polska należy do krajów o najstarszych tradycjach ekslibrisowych. Wyprzedzają nas Niemcy
i Szwajcaria. W pozostałych krajach ekslibris pojawia się później niż u nas. I tak we Francji ok. 1529 r., w Czechach w 1536 r., we Włoszech ok. 1550 r., w innych krajach jeszcze później.
Właścicielem najwcześniejszego ekslibrisu polskiego był prymas M. Drzewicki (1516 r. i 1517r.). Tworzeniem polskich ekslibrisów zajmowało się wielu polskich grafików. Używali ich kolejni królowie, nagminnie stosowała
do oznaczania swych bibliotek arystokracja, zamożni szlachcice – fundujący w swym dworze księgozbiór. Naklejali je na swoje książki księża, wlepiali do tomów bibliotek klasztornych bracia zakonni, zamawiały liczne instytucje. Posiadanie ekslibrisu stało się modą.
Również obecnie grafika ekslibrisowa stoi na wysokim poziomie artystycznym. Świadectwem zainteresowań ekslibrisowych w Polsce są liczne wystawy ekslibrisu organizowane w muzeach oraz często ukazujące się publikacje ekslibrisologiczne. Kwitnie także zbieractwo znaków książkowych. Najbogatsze zbiory posiadają obecnie: Biblioteka Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, Biblioteka Jagiellońska, Biblioteka Publiczna
m. st. Warszawy, Biblioteka UMK w Toruniu, a także osoby prywatne. I dzięki tym kolekcjom można przypuszczać,
że ekslibris utrzyma swe miejsce w ogólnej kulturze narodu, miejsce, na które zasłużył swą wielowiekową historią i prawdziwie światowym poziomem.
(EWoK, Ossolineum 1971,k. 653-656)
Różne rodzaje ekslibrisów obejrzycie tutaj (kliknij). Warto przyjrzeć się im bliżej i zwrócić uwagę na zawarte w nich elementy graficzne.