Poradnik dla rodziców
PSYCHOTEST – JAKIMI JESTEŚMY RODZICAMI?
Poniżej przedstawione są różne sfery codziennego życia i typy podejścia do nich opracowane przez specjalistów z Wielkiej Brytanii. Wybierz z każdej kategorii odpowiedź, która jest Pani/Panu najbliższa.
KOLEDZY
a. Aby dziecko nie wpadło w złe towarzystwo należy starannie dobierać mu znajomych
b. Dziecko może kolegować się z kim chce
c. Trzeba rozmawiać o jego znajomych i poznawać ich, zapraszając do domu
d. Dziecko ma się przede wszystkim uczyć, a nie spędzać czas ze znajomymi
TRUDNOŚCI
a. Obowiązkiem rodzica jest chronić dziecko przed trudnościami
b. Życie jest pełne trudności, więc dziecko nie powinno zwracać się o pomoc do rodzica, musi nauczyć się radzić z nimi samo
c. Powinno się podpowiadać sposoby rozwiązania problemu i wspierać dziecko w pokonywaniu trudności oraz mobilizować do ich pokonywania
d. Nie wolno się nad dzieckiem rozczulać, jeśli sobie ściągnęło na głowę problem, to niech samo go rozwiązuje – to go nauczy bycia twardym
KŁAMSTWO
a. Kłamstwa dziecka są drobne, więc trzeba mu wybaczyć
b. Kłamstwo zdarza się każdemu
c. Trzeba porozmawiać, czemu kłamstwo miało służyć i wyciągnąć konsekwencje
d. Dziecko przyłapane na kłamstwie ma ponieść karę i długo starać się o odzyskanie zaufania rodzica
SAMODZIELNE DECYZJE
a. Dziecko ma prawo do samodzielności, ale trzeba mu pomóc, jeśli wynikną jakieś problemy
b. Dziecko może podejmować je samodzielnie, bo ono ponosi ich konsekwencje
c. Poważniejsze decyzje powinno się przedyskutować z dzieckiem, omówić ich plusy i minusy
d. Dopóki dziecko jest nieletnie i całkowicie zależne od rodziców, nie ma większych praw do własnych decyzji
WOLNY CZAS
a. Dziecko nie musi informować o wszystkich swoich planach, trzeba mu zaufać
b. Wybór sposobu spędzania go należy do dziecka i tak nie da się go cały czas pilnować
c. Należy pokazać dziecku jak warto spędzać wolny czas i nauczyć informowania rodziców o swoich planach
d. Wolny czas dziecko ma spędzać pożytecznie, zgodnie z pomysłem rodziców, swoboda psuje dziecko
PRZEWINIENIE
a. Wobec dzieci należy być wyrozumiałym
b. Przewinienia jakie może popełnić dziecko s zbyt małe by się nimi przejmować
c. O każdym przewinieniu należy porozmawiać i zastosować adekwatne do niego środki, nawet wychowawcze
d. Należy surowo karać za każde, nawet małe wykroczenie, bo to uczy dyscypliny
NAGRODA/KARA
a. Należy unikać kar, bo mogą one zwichnąć psychikę dziecka
b. Rodzic nie musi się zbytnio przejmować nagrodami i karami, dziecko i tak poniesie konsekwencje każdego swojego czynu i to go najlepiej nauczy co robić, a czego nie
c. Nagrody bardziej motywują do powtórzenia pozytywnego zachowania, więc powinny być częściej stosowane, ale czasem kary są w wychowaniu nieuniknione
d. Kara to podstawa wychowania, nic nie działa tak skutecznie jak ona
WYMAGANIA
a. Nie należy stawiać ich zbyt wiele, gdy dziecko dorośnie, życie wystarczająco da mu się we znaki
b. W życiu nie liczy się luz i spontaniczność, a nie sztywne wymagania
c. Trzeba stawiać wymagania, ale odpowiednie do możliwości dziecka
d. Wymagania muszą być ściśle ustalone i bezwzględnie przestrzegane, bo bez nich dziecko nie nauczy się dorosłości
KRYTYKA
a. Nie wolno krytykować dziecka, bo to obniża jego samoocenę
b. Nie warto krytykować, bo i tak nie będzie chciało zrozumieć
c. Krytyka jest konieczna, ale zawsze trzeba pokazać, że jednorazowy błąd czy niedociągnięcie nie jest porażką, tylko nauką na przyszłość
d. Tylko krytyką wychowa się twardego człowieka
POLECENIE
a. Polecenia powinno się ograniczać do obowiązków szkolnych i pomagać w ich wykonaniu
b. Lepiej unikać ich wydawania, bo potem się człowiek denerwuje, pilnując ich wykonania
c. Większość poleceń powinno się uzasadnić, by dziecko rozumiało ich sensowność
d. Dziecko zawsze powinno podporządkować się woli rodziców
ŻYCZENIA
a. Życzenia dziecka trzeba spełniać, po to się jest rodzicem
b. Lepiej spełniać życzenia dziecka, żeby uniknąć kłótni
c. Trzeba liczyć się z tym czego dziecko pragnie i co lubi i spełniać te prośby, które są zasadne, sensowne
d. Spełnianie życzeń prowadzi do tego, że dziecko wchodzi rodzicom na głowę
ROZMOWA
a. Dziecko dyktuje kiedy i o czym chce rozmawiać, nie należy ograniczać wolności jego wypowiedzi
b. Z dzieckiem nie za bardzo jest o czym rozmawiać
c. Rozmowa jest podstawą dobrego kontaktu pod warunkiem, że obie strony uważnie się słuchają i szanują nawzajem
d. Szkoda czasu na rozmowy, liczą się tylko czyny
SPORNE KWESTIE
a. Nawet jeśli dziecko nie ma racji, to warto mu ją przyznać, bo tak kształtuje się jego poczucie własnej wartości
b. Należy unikać sporów, to stresujące dla obu stron
c. Dziecko ma prawo wypowiadać swój punkt widzenia, trzeba go wysłuchać i przedstawić własny, z zachowaniem przez obie strony wzajemnego szacunku
d. W sporze zawsze ma wygrać rodzic, bo dziecko ma czuć jego autorytet
ZŁY NASTRÓJ
a. Dzieci tak samo jak rodzice mają prawo do zachowań zgodnych z nastrojem, wystarczy późniejsze „przepraszam”
b. Dzieci nie powinny zawracać głowy rodzicom swoimi humorami
c. Każdy ma prawo do złego nastroju, ważne jednak by wynikające z niego zachowania nikogo nie krzywdziły
d. Zdenerwowanie i złość rodzica są zawsze uzasadnione, dziecko nie ma do nich powodów
RADY
a. Dziecku nie należy doradzać, tylko zawsze pomagać
b. Dawanie rad to strata czasu, dziecko i tak ich nie słucha
c. Należy ich udzielać pokazując korzyści z ich zastosowania i straty z powodu ich zlekceważenia, wybór należy do dziecka
d. Rodzic jest mądrzejszy życiowo, więc dziecko musi słuchać jego wskazówek
Analiza odpowiedzi:
Jeżeli wybrała Pani/Pan większość odpowiedzi:
a. to bliski jest Pani/Panu przyzwalający model wychowania w rodzinie
b. to bliski jest Pani/Panu niezaangażowany model wychowania w rodzinie
c. to bliski jest Pani/Panu model wymagającej miłości wychowania w rodzinie
d. to bliski jest Pani/Panu autorytarny model wychowania w rodzinie
Opis poszczególnych modeli wychowania w rodzinie
AUTORYTARNY. Tacy rodzice kontrolują i oceniają dzieci według surowych i bezwzględnych standardów czy kryteriów. Na pierwszym miejscu stawiają ciężką pracę i respektowanie swojego autorytetu. Są krytyczni i mają tendencję do wymuszania karnej dyscypliny. Posłuszeństwo jest stawiane ponad poczucie wolności dziecka i jego naturalne dążenie poznawcze.
PRZYZWALAJĄCE. To przeciwieństwo rodziców autorytarnych. Są emocjonalnie związani z dziećmi, ale unikają egzekwowania od nich odpowiedzialności, nie stawiają granic i reguł zachowania. Uważają, że dziecko powinno być wychowywane „bezstresowo”
i pozwalają mu na zdecydowanie zbyt wiele.
NIEZAANGAŻOWANY. Podobnie jak rodzice „przyzwalający” nie ustanawiają reguł postępowania i zachowania dzieci, nie egzekwują odpowiedzialności. W odróżnieniu od „przyzwalających” rodziców nie są z dziećmi związani emocjonalnie. W skrajnych przypadkach bywają nieprzewidywalni, brutalni, zaniedbujący i lekceważący swoje dzieci.
WYMAGAJĄCA MIŁOŚĆ. Tacy rodzice spodziewają się, iż dziecko będzie przestrzegać normy i reguły ustanowione w rodzinie
i egzekwują to. Jednak w ustanawianie tych standardów angażują same dzieci na zasadzie negocjacji i poszanowania ich autonomii oraz zdolności do podejmowania decyzji. Są wymagający, ale wspierają dzieci ciepłem i zaangażowaniem. Są asertywni, ale nie agresywni.
Badania w Wielkiej Brytanii wykazały, iż najlepiej chroni dziecko przed zagrożeniami współczesnego świata model „wymagającej miłości”, zaś najbardziej sprzyjający zagrożeniom jest model „niezaangażowany”.
RODZINA – moja wartość, moje wsparcie
Rodzina jest wartością w życiu każdego człowiek. W niej szuka on swoich korzeni, od niej przejmuje pewne schematy zachowań, uczy się życia. Rodzina jest wspólnotą osób spełniającą najkorzystniejsze warunki, aby przyszedł w niej na świat nowy człowiek i przygotował się do samodzielnego i odpowiedzialnego życia.
Pozytywne znaczenie dla rozwoju dzieci ma rodzina wielopokoleniowa. Dziadkowie są filarem, przekazują wartości i postawy swoim dzieciom, a te z kolei swoim. Więzi w rodzinie, oparte na miłości i wzajemnym szacunku budują poczucie bezpieczeństwa i ułatwiają kształtowanie dobrych relacji z innymi.
Rodzina jest miejscem gdzie pod jednym dachem żyją ludzie o różnych temperamentach, usposobieniach i gustach. Wszyscy mają wpływ na wszystkich i to wielokierunkowe oddziaływanie jest dla każdego szansą na wzbogacenie własnej osobowości. Dokonuje się to szczególnie podczas wspólnie spędzonego czasu, podejmowania zabawowej aktywności.
Podstawową formą aktywności dziecka jest zabawa. Poprzez zabawę ćwiczy różne umiejętności, przygotowuje się do pełnienia ról społecznych, rozwija swoje zainteresowania. Szczególnie wartościowym rodzajem zabawy jest ta, w której oprócz dziecka biorą udział również inni członkowie rodziny. Współpraca czy współdziałanie buduje i umacnia więzi między nimi. Gry i zabawy podejmowane w rodzinie pozwalają dziecku przeżywać radość i uczą znosić porażki. Dziecko nabiera wiary we własne możliwości, uczy się zwracać o pomoc, rozwija umiejętności samodzielnego podejmowania decyzji. Nie byłoby to możliwe, gdyby dziecko nie miało możliwości naśladowania dorosłych, obserwowania jak współdziałają jego dziadkowie i rodzice. Sposób rozwiązywania codziennych problemów w rodzinie staje się sposobem funkcjonowania dziecka. Najważniejsze w grach i zabawach jest przeżywanie radości wynikającej ze wspólnotowych, rodzinnych aktywności.
Radość buduje więzi między ludźmi, umacnia rodzinę w przekonaniu, że są dla siebie ważni, są wartością. Dziecko rozwijające się w takiej rodzinie, gdzie wspólnotowość jest bardzo ważna, nie boi się ludzi, chętnie samodzielnie podejmuje decyzje, umie twórczo panować nad problemami. Umie mądrze żyć i cieszyć się życiem.
Kara a konsekwencja, poznaj różnicę
Kara
Kara to działanie niezapowiedziane.
Jest zrobieniem przykrości po to, żeby uniknąć pewnej sytuacji w przyszłości.
Karzemy wtedy, kiedy czujemy się źli i bezsilni, kiedy chcemy odreagować czy zemścić się za swój wstyd, strach i gniew.
Karzemy czasem po to, żeby udowodnić kto tu rządzi i kto jest górą.
Kara może być skuteczna, ale rodzi gniew, strach, chęć odwetu.
To nie są uczucia jakie chcemy wzbudzać w naszych dzieciach.
Kara czasem jest trudniejsza dla nas. Może także wzmocnić pewne zachowania.
Zmniejsza poczucie odpowiedzialności za zachowanie u naszych dzieci.
Konsekwencje
Konsekwencje różnią się od kar przede wszystkim tym,
że są zapowiedziane i powinny być realizowane.
Nie są formą zemsty, czy odreagowania.
To, że się pojawiają, nie zależy od naszego humoru, a od zachowania dziecka.
Są stałym elementem porządkującym domowe życie, warto je przypominać.
Jeżeli przekroczy się pewne zasady trzeba być przygotowanym, że zwiąże się to z pewną ceną, trzeba ponieść konsekwencje swojego zachowania.
Zamiast Karania
*Wskaż jak powinno się zachowywać, zanim zdąży zrobić coś nie tak.
*Wyraź ostry sprzeciw bez oskarżania
*Wyraź swoje uczucia i oczekiwania. Oceniaj zachowanie dziecka, nie dziecko.
*Pokaż, jak naprawić zło, także to wyrządzone przypadkiem.
*Daj dziecku możliwość wyboru.
*Jeżeli jest to potrzebne- działaj i to zdecydowanie.
*Pozwól ponieść konsekwencje złego zachowania.
*Nie słuchaj protestów, udawaj, że nie słyszysz krzyków i niegrzecznych słów.
*Kilkakrotnie powtórz polecenie spokojnym tonem.
*Odeślij dziecko na kilka minut do bezpiecznego, cichego, nudnego miejsca gdzie będzie mógł się uspokoić (przestać płakać).
JANUSZ KORCZAK O WYCHOWANIU
Janusz Korczak (1878-1942) – postać nietuzinkowa. Lekarz, pedagog, wychowawca, publicysta, pisarz. Prekursor pełnego szacunku stosunku do dziecka. Nauczanie stało się całym jego powołaniem. Choć sam nie miał dzieci, stał się ojcem niezliczonej ilości cudzych dzieci. Jak mówił o sobie:„Za syna wybrałem ideę służenia dziecku i jego sprawie.”Wiedział, że nie wystarczy słuchać –trzeba przede wszystkim usłyszeć potrzeby dziecka.
Twierdził, że miejsce dziecka jest w towarzystwie jego rówieśników. Dążył do tego, by dzieci wymieniały się swoimi przekonaniami i dziecięcymi poglądami, aby podlegały procesowi wzajemnej integracji i akceptacji oraz przygotowywały się do dorosłego życia. Starał się zapewnić dzieciom beztroskie – co nie znaczy pozbawione obowiązków – dzieciństwo. Każde dziecko traktował poważnie i z każdym prowadził poważne dyskusje. Zginął razem ze swoimi wychowankami w obozie w Treblince podczas II wojny światowej. Oto najlepsze cytaty „króla dzieci”:
„Dziecko chce być dobre. Jeśli nie umie – naucz, jeśli nie wie – wytłumacz, jeśli nie może – pomóż.”
„Pozwól dzieciom błądzić i radośnie dążyć do poprawy.”
„Dziecko ma prawo być sobą. Ma prawo do popełniania błędów. Ma prawo do posiadania własnego zdania. Ma prawo do szacunku.
Nie ma dzieci – są ludzie.”
„Szukaj własnej drogi.Poznaj siebie, zanim zechcesz dzieci poznać. Zdaj sobie sprawę z tego, do czego sam jesteś zdolny, zanim dzieciom poczniesz wykreślać zakres praw i obowiązków. Ze wszystkich sam jesteś dzieckiem, które musisz poznać, wychować i wykształcić przede wszystkim.”
„Nie takie ważne, żeby człowiek dużo wiedział, ale żeby dobrze wiedział, nie żeby umiał na pamięć, a żeby rozumiał, nie żeby go wszystko troszkę obchodziło, a żeby go coś naprawdę zajmowało.”
„Dobry wychowawca, który nie wtłacza a wyzwala, nie ciągnie a wznosi, nie ugniata a kształtuje, nie dyktuje a uczy, nie żąda a zapytuje – przeżyje wraz z dziećmi wiele natchnionych chwil.
„Prośba dziecka”, czyli 20 przykazań dla rodziców:
1. Nie psuj mnie. Dobrze wiem, że nie powinienem mieć tego wszystkiego, czego się domagam. To tylko próba sił z mojej strony.
2. Nie bój się stanowczości. Właśnie tego potrzebuję – poczucia bezpieczeństwa.
3. Nie bagatelizuj moich złych nawyków. Tylko ty możesz pomóc mi zwalczyć zło, póki jest to jeszcze w ogóle możliwe.
4. Nie rób ze mnie większego dziecka, niż jestem. To sprawia, że przyjmuje postawę głupio dorosłą.
5. Nie zwracaj mi uwagi przy innych ludziach, jeśli nie jest to absolutnie konieczne. O wiele bardziej przejmuję się tym, co mówisz, jeśli rozmawiamy w cztery oczy.
6. Nie chroń mnie przed konsekwencjami. Czasami dobrze jest nauczyć się rzeczy bolesnych i nieprzyjemnych.
7. Nie wmawiaj mi, że błędy, które popełniam, są grzechem. To zagraża mojemu poczuciu wartości.
8. Nie przejmuj się za bardzo, gdy mówię, że cię nienawidzę. To nie ty jesteś moim wrogiem, lecz twoja miażdżąca przewaga!
9. Nie zwracaj zbytniej uwagi na moje drobne dolegliwości. Czasami wykorzystuję je, by przyciągnąć twoją uwagę.
10. Nie zrzędź. W przeciwnym razie muszę się przed tobą bronić i robię się głuchy.
11. Nie dawaj mi obietnic bez pokrycia. Czuję się przeraźliwie tłamszony, kiedy nic z tego wszystkiego nie wychodzi.
12. Nie zapominaj, że jeszcze trudno mi jest precyzyjnie wyrazić myśli. To dlatego nie zawsze się rozumiemy.
13. Nie sprawdzaj z uporem maniaka mojej uczciwości. Zbyt łatwo strach zmusza mnie do kłamstwa.
14. Nie bądź niekonsekwentny. To mnie ogłupia i wtedy tracę całą moją wiarę w ciebie.
15. Nie odtrącaj mnie, gdy dręczę cię pytaniami. Może się wkrótce okazać, że zamiast prosić cię o wyjaśnienia, poszukam ich gdzie indziej.
16. Nie wmawiaj mi, że moje lęki są głupie. One po prostu są.
17. Nie rób z siebie nieskazitelnego ideału. Prawda na twój temat byłaby w przyszłości nie do zniesienia. Nie wyobrażaj sobie, iż przepraszając mnie stracisz autorytet. Za uczciwą grę umiem podziękować miłością, o jakiej nawet ci się nie śniło.
18. Nie zapominaj, że uwielbiam wszelkiego rodzaju eksperymenty. To po prostu mój sposób na życie, więc przymknij na to oczy.
19. Nie bądź ślepy i przyznaj, że ja też rosnę. Wiem, jak trudno dotrzymać mi kroku w tym galopie, ale zrób, co możesz, żeby nam się to udało.
20. Nie bój się miłości. Nigdy.
„Kiedy śmieje się dziecko, śmieje się cały świat”
PRZYKAZANIA WEDŁUG MARII MONTESSORI
1. Dzieci uczą się wszystkiego, co dzieje się w ich otoczeniu.
2. Jeśli często krytykujesz dziecko, ono nauczy się oceniania innych.
3. Jeśli regularnie chwalisz dziecko, ono nauczy się doceniania.
4. Jeśli dziecku okazuje się wrogość, ono nauczy się walczyć.
5. Jeśli jest się uczciwym wobec dziecka, ono też będzie uczciwe.
6. Jeśli dziecko jest często wyśmiewane, stanie się osobą nieśmiałą.
7. Jeśli dziecko rozwija się w poczuciu bezpieczeństwa, nauczy się ufać innym.
8. Jeśli dziecko jest często oczerniane, rozwinie się w nim niezdrowe poczucie winy.
9. Jeśli pomysły dziecka są regularnie akceptowane, ono nauczy się czuć dobrze samo ze sobą.
10. Jeśli jest się przychylnym dziecku, ono nauczy się cierpliwości.
11. Jeśli dziecko żyje w przyjaznym środowisku i czuje się potrzebne, nauczy się znajdować miłość.
12. Nie mów źle o swoim dziecku, ani wtedy, gdy jest blisko, ani wtedy gdy nie ma go w pobliżu.
13. Koncentruj się na rozwoju tego, co dobre w twoim dziecku, tak, aby na to co gorsze nie starczyło już miejsca.
14. Słuchaj zawsze tego co ma do powiedzenia twoje dziecko, a gdy zbliży się do ciebie, by o coś zapytać lub coś skomentować, zawsze odpowiadaj.
15. Szanuj swoje dziecko nawet wtedy, gdy popełnia błędy. Naprawi je zaraz albo nieco później.
16. Bądź gotów pomóc dziecku, gdy czegoś poszukuje. Ale bądź również skłonny usunąć się w cień, gdy samo znalazło to czego szukało.
17. Gdy zwracasz się do swojego dziecka, rób to zawsze w najlepszy z możliwych sposobów. Daj jemu to co w tobie najlepsze.
18. Jeśli dziecko jest wspierane w tym co robi, nabierze pewności siebie.
APEL TWOJEGO DZIECKA
Szanuj mnie
żebym szanowała innych
wybaczaj
abym umiała wybaczać
słuchaj
żebym umiała słuchać
nie bij
żebym nie biła
nie poniżaj mnie
żebym nie poniżała
rozmawiaj ze mną
żebym umiała rozmawiać
nie wyśmiewaj
nie lekceważ
nie obrażaj
KOCHAJ MNIE
żebym umiała KOCHAĆ INNYCH
Nie psuj mnie.
Dobrze wiem, że nie powinienem mieć wszystkiego, czego się domagam.
To tylko próba sił z mojej strony.
Nie bój się stanowczości.
Potrzebuję jej dla jasności i poczucia bezpieczeństwa.
Nie bagatelizuj moich nawyków.
Ty właśnie możesz pomóc mi je zwalczyć na starcie.
Nie rób ze mnie dziecka większego niż jestem.
To sprawia, że przyjmuję postawę głupio dorosłą.
Nie zwracaj mi uwagi przy innych ludziach, jeśli to nie jest konieczne.
O wiele więcej znaczy dla mnie to, co powiesz mi w cztery oczy.
Nie chroń mnie przed konsekwencjami.
Czasem dobrze jest nauczyć się rzeczy bolesnych i nieprzyjemnych.
Mów mi o tym, co robię źle a nie o tym, że jestem złym.
To ostatecznie przeszkadza mi budować zdrowe poczucie własnej wartości.
Nie przejmuj się za bardzo, gdy mówię, że cię nienawidzę.
Wrogiem jesteś nie ty, lecz twoja miażdżąca przewaga.
Nie zrzędź.
W przeciwnym razie muszę się bronić i robię się głuchy.
Nie dawaj mi obietnic bez pokrycia.
Jestem zdezorientowany i stłamszony, gdy nic z tego nie wychodzi.
Nie zapominaj, że nie potrafię jeszcze wyrażać precyzyjnie myśli.
Dlatego czasem nie możemy się porozumieć.
Nie sprawdzaj z uporem maniaka mojej uczciwości.
Jeszcze zbyt często strach zmusza mnie do kłamstwa.
Nie wmawiaj mi, że moje uczucia są głupie.
Moje lęki, namiętności i pragnienia po prostu są.
Nie rób z siebie czystego ideału.
Prawda na twój temat byłaby w przyszłości nie do zniesienia.
Nie wyobrażaj sobie, że przepraszając mnie stracisz autorytet.
Za uczciwość potrafię odpłacić miłością jakiej jeszcze nie znasz.
Nie zapominaj, że uwielbiam wszelkie eksperymenty.
To na razie mój sposób na życie, poprzez który uczę się wielu rzeczy. Przymknij na to oko.
Nie bądź ślepy i przyznaj, że rosnę.
Może trudno mi dotrzymać kroku w galopie, lecz zrób co możesz w tej sprawie.
NIE BÓJ SIĘ MIŁOŚCI * NIGDY
Czego potrzebują nasze dzieci
- Poczucia więzi i przynależności do rodziny.
Chcą czuć, że są kochane, rozumiane i mogą liczyć na wsparcie rodziców.
Potrzebują naszego szacunku, przyjaznej atmosfery w domu -poczucia bezpieczeństwa.
- Poczucia własnej wartości.
Chcą,aby doceniać ich wysiłki w dążeniu do sukcesów oraz mieć pewność,
że nie zostaną przez nas skrytykowane i odrzucone,gdy coś się nie uda.
- Wiarygodności.
Chcą mieć pewność, że zachowujemy się tak jak mówimy, oraz że potrafimy się przyznać do własnych słabości, niewiedzy i błędów.
- Sprawiedliwego traktowania.
Przekonanie, że w niejasnej sytuacji rodzice zareagują w oparciu o wnikliwe rozpatrzenie sprawy.
- Stanowczości w ważnych sprawach.
Potrzebują jasno określonych reguł i konsekwencji ich przestrzegania.
- Poszanowania intymności i dyskrecji.
Chcą mieć pewność, że granice ich prywatności są przez nas respektowane.
O czym warto pamiętać
Bądź przykładem. Postępuj tak, by być wiarygodnym. dzieci są dobrymi obserwatorami i łatwo zauważają, gdy nie postępujesz tak, jak mówisz.
Wymagaj, ale stawiaj dziecku zadania możliwe do spełnienia.
Poznaj przyjaciół i znajomych dziecka. Pamiętaj, że w tym wieku koledzy odgrywają ważną rolę i często mają wpływ na zachowanie dziecka.
Szanuj prawo dziecka do własnych wyborów, opinii, dysponowania wolnym czasem. Doradzaj, ale nie narzucaj swojej woli.
Nie bądź nadmiernie opiekuńczy. Pozwól dziecku zdobywać doświadczenia;
ono uczy się życia, przede wszystkim robiąc nowe rzeczy, sprawdzając. Czasem popełnia przy tym błędy, bądź zatem czujny i w porę reaguj.
Określ jasno zasady dotyczące zakazu stosowania środków odurzających i innych używek, ale sam też unikaj nadużywania leków, papierosów i alkoholu.
Ucz jak przezwyciężyć trudności i radzić sobie w trudnych sytuacjach. Dotyczy to także sytuacji, gdy ktoś przyjmuje narkotyki.
Czy warto chodzić do szkoły?
Młodzież nie ma wyboru - czy tego chce czy nie, do pewnego wieku wszyscy muszą chodzić do szkoły. Spędzają w niej większość swojego czasu. Niektórzy z uczniów, wybierają niełatwą drogę radzenie sobie z tą instytucją poprzez jak najczęstsze unikanie kontaktu z nią. Jest to oczywiście jakiś sposób, ale biorąc pod uwagę ilość problemów, jaka się z nim wiąże, nie jest zbyt opłacalny. Dlatego też większość z nich bierze się w garść i codziennie rano przemierza ciężką drogę edukacji.
Można się więc zastanowić, jakie ewentualne korzyści można wynieść z tych lat spędzonych w szkole, aby nie był to czas stracony. Można narzekać i mówić same złe rzeczy o polskiej szkole, o jej wadach i problemach, z jakimi się boryka, ale jest to wyjście najprostsze i bez pozytywnego wpływu na nasze samopoczucie. Dlatego zamiast narzekać, lepiej poszukać pozytywów.
Szkoła to przecież nie tylko nauka i dążenie do uzyskiwania jak najwyższych stopni. Wokół tego miejsca koncentruje się cały świat młodego człowieka do 18 roku życia. Tutaj poznaje nowych ludzi, rodzą się przyjaźnie, pierwsze miłości. Każdy z nich może zapewne przytoczyć cały worek różnych anegdot, przygód, śmiesznych sytuacji, jakie przeżył w szkole, razem ze swoimi znajomymi.
Trzeba też docenić fakt, że to dzięki szkole istnieje możliwość naprawdę dobrego poznania kolegów i koleżanek. Wiąże się z tym nie tylko wspólne siedzenie w ławce, ale też możliwość sprawdzenia się w trudnych sytuacjach. Czy to w szkolnych konfliktach, czy w razie problemów z nauką –uczy się na kogo może liczyć, kto z jego znajomych zawsze poda pomocną dłoń. Właśnie w takich momentach w szkole rodzą się przyjaźnie. I trzeba koniecznie dodać, że często są to przyjaźnie na całe życie. Zazwyczaj szkolna przyjaźń, wiąże się także ze wspólnym przebywaniem i spędzaniem czasu poza szkołą.
Ponadto w szkole jest też czas na przyjemności - wyjścia do kina, do teatru, dzięki którym młody człowiek uczy się w jaki sposób konstruktywnie spędzać wolny czas. Ponadto takie sytuacje uczą kompromisów. Uświadamiają, że zdania innych ludzi trzeba czasem posłuchać i wziąć je pod uwagę. Poza tym dla wielu młodych ludzi, szkoła jest jedyną okazją do spotkania z kulturą, która może się kojarzy w pewnym wieku, tylko z muzealnymi eksponatami i nudnymi koncertami. Jednak te wyjścia na koncerty, wystawy, spektakle mają na celu wzbudzić wrażliwość na piękno, pokazać, że istnieją inne wartości, poza dobrami materialnymi, że istnieją pewne ślady, po których można dotrzeć do sedna naszej narodowej kultury i symboliki. Szkoła też stawia nacisk na wychowanie kulturalne, które pomaga kształtować postawę człowieka, kierującego się w życiu pozytywnymi wartościami.
Szkoła to także rozrywka. Każdy chyba mile wspomina szkolne bale przebierańców, później dyskoteki. Daje to możliwość wszechstronnego rozwoju. Uczy, że w życiu jest czas powagi i nauki, ale musi być w nim też miejsce na radość i zabawę.
Są jeszcze wycieczki klasowe, które chyba wszyscy bardzo lubią. Jest to czas poznawania nowych miejsc, czas, kiedy nie trzeba myśleć o nauce, a można się skupić na innej wiedzy - o naszych znajomych, można świetnie spędzić czas, wędrując całą gromadą po górskich szlakach, spędzać całe noce na rozmowach i innych rozrywkach. Jest to czas uprzywilejowany, nauczyciele przymykają oko na niektóre szalone pomysły. Czasem sami dają się namówić na udział w zabawach. Jest to dobry moment, żeby zobaczyć w wychowawcy człowieka, poznać go od zupełnie innej, nie naukowej, strony, poznać jego pasje i zainteresowania. Uczniowie mają okazję do wykazania się własnymi zdolnościami w dziedzinie organizacji.
Właśnie w szkole odkrywa się i rozwija talenty i umiejętności. Dzięki różnorodności przedmiotów uczniowie precyzują swoje zainteresowania oraz ukierunkowuje swoje działania. Szkoła daje pewne rozeznanie w wielu dziedzinach nauki, sprawia, że łatwiej przyswaja się wiadomości i informacje dotyczące różnorodnych ludzkich dokonań.
Nasza szkoła zapewnia pomoc doradcy zawodowego w planowaniu kariery edukacyjno-zawodowej.
Poza dziedzinami typowo naukowymi, są to też takie działalności szkoły jak sport, muzyka, sztuka. Każda z tych dyscyplin w jakiś sposób w szkole stara się zaistnieć. Są więc oprócz przedmiotów, poświęconych tym zagadnieniom, praktyczne sposoby ich wykorzystywania, np. zawody sportowe, nie tylko w obrębie szkoły, ale też na szczeblach wyższych, gdzie wyłowione talenty mogą się zmierzyć z innymi zawodnikami, zmierzyć swoje umiejętności, a także skonfrontować własne wyniki z innymi. To może stać się początkiem dalszej kariery, sposobem na szlifowanie jej w klubach sportowych, na poziomie zaawansowanym.
Podobnie jest z kształceniem muzycznym i plastycznym. Dzieci o talentach w tym kierunku są wyławiane właśnie w szkołach. Efekty pracy prezentują podczas szkolnych uroczystości, w których uczestniczą rodzice. Dzięki temu rodzice poznają uzdolnienia swoich dzieci.
W naszej szkole od 2009r. Istnieje Centrum Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej. Zarówno uczeń jak i rodzic mogą skorzystać z pomocy w zakresie rozwiązywania problemów wychowawczych jak i emocjonalnych. Oferujemy również pomoc terapeutyczną, którą kierujemy zarówno do młodzieży jak i rodziców.
Podsumowując, należy wspomnieć o czasach, kiedy szkoła nie była ogólnodostępna. Przez większość czasu naszej historii, dostęp do wykształcenia miała wąska grupa społeczna, głównie dzieci szlacheckie, ponieważ szkoły były płatne, a nauka miała być przywilejem nielicznych. Tak więc zdolne i utalentowane dzieci biednych rodziców, nie miały szans uczyć się, ich życie było z góry przesądzone, bez możliwości społecznego awansu. Do dzisiaj w wielu szkołach świata tak jest. Wiele dzieci nawet nie wie co to jest szkoła i jakie możliwości daje młodemu człowiekowi.
W Polsce jednak każdy, kto chce się uczyć ma swobodny dostęp do wiedzy. Liczą się głównie umiejętności, a nie pieniądze naszych rodziców. Dzisiaj, dzięki szkolnictwu, nie ma przed nami niedostępnych zawodów, mamy wolny wybór, nie jesteśmy ograniczeni statusem społecznym ani finansami. Myślę, że to wielkie dobrodziejstwo, którego zwyczajnie nie doceniamy.
Oczywiście, bardzo wiele zależy od nauczycieli i sytuacji każdej konkretnej szkoły. Ale nie wszystko. Najwięcej zależy od nas samych, od tego, czy będziemy się chcieli czegoś nauczyć i jakoś tą wiedzę w życiu dobrze spożytkować. Bo jeśli nie będziemy mieli takich chęci, to nawet najlepsza na świecie szkoła i najlepsi nauczyciele nic nie pomogą.
